Blog: Vuurdoop tijdens een waterramp
Nederland - Het is crisis in Limburg. Delen zijn al overstroomd en het water blijft maar stijgen. Als ik aan mijn vroege dienst begin in Kerkrade, hoor ik dat de situatie ernstig is in de gemeente Valkenburg aan de Geul. Meteen denk ik: ‘Wat kan ik doen om te helpen?’
Ik leg contact met de meldkamer om te melden dat ik beschikbaar ben voor extra ondersteuning, vandaag geef ik eerst training aan agenten. Zodra de training klaar is, gaat de hele groep meehelpen in Valkenburg. Het is alle hens aan dek.
Het crisisteam belt. Of ik beschikbaar ben om als leidinggevende in te vallen in Valkenburg. Mijn gedachten schieten even van links naar rechts. Ik heb de opleiding hiervoor pas een paar weken geleden afgerond en zou eigenlijk eerst een paar keer gaan meekijken. ‘Krijg ik hulp?’, vraag ik. Mijn collega antwoordt vastberaden: ‘Jij kunt dit.’ Even twijfel ik. Maar ik ga niet snel een uitdaging uit de weg en dat zal ik vandaag ook niet doen. Ik kijk mijn collega Jeroen enigszins zenuwachtig aan en zeg: ‘Wow, wij gaan naar Valkenburg en daar helpen met de hulpverlening aansturen.’
Samen met Jeroen stap ik in de auto en rijden we zo snel mogelijk naar Valkenburg. Er zijn daar al allerlei hulpverleners hard aan het werk. Ik bedenk dat dit meteen mijn vuurdoop is als leidinggevende tijdens een crisis en roep dat ook even rond. Ik ga mijn stinkende best doen!
Oké. De wedstrijd is begonnen en het voelt goed. Mentaal ben ik er klaar voor. De eerste verzoeken komen binnen en de portofoon staat meteen roodgloeiend. Jeroen helpt met het beantwoorden van alle telefoontjes. Ik ben ondertussen druk bezig om de reddingsbrigade en Defensie vanuit het Noorden met spoed hier te krijgen. De situatie in Valkenburg verandert met de minuut en alle hulpverleners werken kei hard om ervoor te zorgen dat alle mensen geëvacueerd worden.
Voor alle hulpdiensten is het aanpoten en collega’s uit het hele land bieden zich aan om te assisteren. Plotseling staan er vijf heel enthousiaste politievrijwilligers voor mijn neus. ‘Wat kunnen wij voor je doen?’
In tijden van nood is de drive van hulpverleners zo groot. Ze laten alles uit hun handen vallen en komen helpen. Terwijl het zomaar zou kunnen dat hun eigen huis nu ook onder water staat. Ik ben blij met de hulp, want ik kan nu collega's laten aflossen die al vier uur bij een wegafzetting staan om ramptoeristen te weren uit het crisisgebied.
Het ene overleg na het andere. Ik hoor dat de Koning en Koningin onderweg zijn naar het rampgebied. Even later staat mijn opvolger klaar. Het is een collega uit Groningen die hier eigenlijk op vakantie was. Hij heeft zich direct gemeld en gaat de nachtdienst draaien. Wat een kanjer!
Als ik alles heb overgedragen, rijd ik met Jeroen weer terug naar Kerkrade. We geven elkaar een boks. ‘We did it!’ En wat ben ik trots op alle hulpverleners.
