‘Kun jij nog wel rennen met zo’n volle maag?’

De ramadan is een heilige maand die voor moslims draait om reflectie en bezinning. Wijkagent Tugay denkt daardoor veel meer na over bepaalde vragen, zoals ‘hoe word ik een beter mens?’, ‘wat wil ik voortaan anders doen?’ en ‘hoe kan ik iemand helpen die het minder goed heeft?’. Tugay: ‘In principe ben je daar als moslim altijd mee bezig, maar vaak word je toch opgeslokt door de waan van de dag. Tijdens de ramadan heb ik hier veel meer aandacht voor.’

Ook vasten is een belangrijk onderdeel van de ramadan. Het houdt in dat je overdag niet eet en drinkt, maar ook niet rookt, geen seks hebt of scheldt. Tugay vast al jaren tijdens de ramadan. Ook tijdens diensturen. ‘Die eerste dagen zijn altijd weer lastig. Je moet wennen aan geen voedsel en water meer overdag. Dat is best een optater voor je lichaam. Na die eerste week ben ik eraan gewend en heb ik er geen moeite meer mee. Maar het vasten is niet voor iedereen, het moet wel verantwoord zijn.’

Waardering

Zijn doel is om de dertig dagen te halen, elk jaar weer. Maar richting de eindstreep wordt Tugay toch altijd een beetje ongeduldig. ‘Ik ben er bijna, denk ik dan. Ik wil de finish halen, want dat blijft echt speciaal. Door niet te eten en drinken voel ik wat de minder bedeelden in de wereld voelen.’ Als Tugay na zonsondergang (tijdens de iftar) een kommetje soep met een broodje kan eten, is hij daarvoor ook echt dankbaar. ‘Je gaat de kleine dingen zoveel meer waarderen.’ 

‘Eten verbroedert’

Het welverdiende avondeten moet Tugay ook weleens op het politiebureau eten, bijvoorbeeld als hij avonddienst heeft. Maar daar is hij niet alleen. Er zijn nog een paar collega’s die meedoen aan de ramadan. Tugay: ‘Een stuk of drie. Niet veel, als je kijkt naar hoe groot het team is. Maar soms kan ik ‘s avonds eten met een collega die ook aan het vasten is, dat is fijn.’ 

De geuren van Tugay’s Turkse diner, gemaakt door zijn vrouw, blijven in de kantine ook voor de andere collega’s niet onopgemerkt. ‘Regelmatig komt er iemand naar me toe om te vragen wat ik aan het eten ben. Vaak kennen ze het niet, dus laat ik ze meteen proeven. Eten verbroedert, dat is zo mooi om te zien. En als je het niet lekker vindt, even goede vrienden. Maar dan heb je het wel geprobeerd. Dat geldt niet alleen voor eten, maar voor alles.’

Ook met andere vragen staan collega’s aan zijn bureau. ‘Wat is de ramadan precies? En waarom doe je hieraan mee?’ Tugay is blij met die interesse. ‘Veel van mijn collega’s zijn heel betrokken. Dat zie je niet alleen terug in de gesprekken, maar ook in hun acties. Zo heb ik bijvoorbeeld al een aantal keer geholpen met het uitdelen van voedselpakketten in de wijk. En dan zie ik ineens dat een aantal collega’s mij komt helpen. Dat doen ze uit zichzelf, buiten werktijd. Prachtig. Die voedselpakketten zijn niet alleen voor moslims, maar voor iedereen die het nodig heeft. Het gaat erom dat je een ander helpt.’ 

Altijd politieman

Tugay is op de eerste plaats altijd politieagent. Daarom was het even spannend toen de avondklok verviel. ‘De ramadan is normaal gesproken, zonder corona, een tijd van samenkomen met vrienden en familie. Vooral in de avonden, wanneer het vasten wordt verbroken. Dat doe je vaak met de hele familie en dat kan nu niet. Daardoor zie ik dat veel jongeren in de avond naar buiten gaan om elkaar te ontmoeten. Op zich niks mis mee, zolang ze zich aan de regels houden. Toen de avondklok verviel, waren we bang dat iedereen massaal naar de moskee zou gaan voor het laatste gebed, maar dat viel enorm mee gelukkig.’

Het is ook maar net hoe je een situatie aanpakt, vindt Tugay. ‘Er zijn agenten die bij een overtreding meteen een boete uitdelen, maar zo ben ik niet. Ik wil juist in gesprek gaan en verbinding zoeken met de mensen uit mijn wijk. Daar heb je veel meer aan. Zo zie ik door corona bijvoorbeeld dat jongens die eerst altijd in een auto rondreden, meer op straat hangen. Omdat je niet meer met z’n allen in de auto mag. Ik ben daar blij mee, want op straat kan ik ze aanspreken en een praatje maken, in de auto niet. Zo weet ik snel wat voor vlees ik in de kuip heb.’ 

Of die keer laatst dat er een overlastmelding binnenkwam. Tugay ging erop af. Hij trof een groepje moslimjongens aan die ‘s avonds aan het voetballen was. ‘Ik had ze allemaal een boete kunnen geven. Maar in plaats daarvan riep ik “kun jij nog wel rennen met zo’n volle maag?”. Die grap kunnen ze echt waarderen, daardoor luisteren ze ook naar me als ik zeg dat ze zachter moeten doen en ergens anders moeten gaan voetballen.’

Suikerfeest

Waar hij vroeger vol ongeduld uitkeek naar het einde van de ramadan, heeft Tugay nu meer rust en waardering gekregen voor deze maand. Tijdens het Suikerfeest gaat hij met zijn vrouw en kinderen naar zijn ouders toe. ‘Mijn moeder maakt elk jaar baklava en mijn vrouw kookt heel uitgebreid. Ondanks dat we niet met de hele familie samen kunnen zijn, heb ik er toch heel veel zin in. Want na een maand vasten en reflecteren, kun je de kleine dingen veel meer waarderen.’