Blog: Alles komt in orde

De eerste melding van mijn nachtdienst gaat over een verhitte situatie bij een ruzie in een woning. Er klinkt geschreeuw en ik hoor meerdere dreigementen. Ik word door mijn collega’s geroepen om te assisteren bij deze melding.

De ruzie gaat eigenlijk helemaal nergens over, maar de vrouw wordt niet rustig. Ze blijft schreeuwen en nu ook tegen mijn collega’s. Een vrouwelijke collega wil voorkomen dat de situatie escaleert en blijft rustig met haar praten. Tegelijkertijd houdt de vrouw een baby in haar armen. Het hoofdje van het kind gaat af en toe rakelings langs de scherpe punt van een keukenblad. Opeens zie ik dat mijn collega haar eigen hand op de scherpe punt legt en zo het gevaar afwendt. De situatie wordt vervolgens snel opgelost.

Een moment later worden de collega’s naar een andere locatie geroepen. Het gaat om een vermissing van een minderjarig meisje. Ook hier ligt weer een taak voor mij. Ik zie hoe de collega’s professioneel en ondersteunend alle gegevens vastleggen over het vermiste meisje. Ze geven ook steun aan de moeder, die niet begrijpt waarom haar dertienjarige dochter nog niet thuis is om 04.00 uur ’s nachts. Ondertussen bel ik met de recherche.

Op dat moment komt er een melding binnen van een grote vechtpartij in een woning. We gaan er met meerdere collega’s naartoe. Het blijkt dat er een feestje gaande is, waar veel jongeren op af zijn gekomen. Toen de drank op was en de volwassenen in de woning iedereen naar buiten wilde hebben, werd het vechten. Een vechtpartij met de politie vinden ze kennelijk wel een leuke afsluiting. Nadat we de jongeren een aantal keer verzoeken om weg te gaan, worden we belaagd en bekogeld met allerlei troep. Op dat moment moeten we onze wapenstok trekken.

Opeens staat de collega die eerder vannacht haar hand op de scherpe punt van het keukenblad legde vóór mij. Ze heeft een meisje herkend tussen de vechtende jongeren. Het is het vermiste meisje! We bedenken samen een tactiek om het meisje los te krijgen van de groep. De tachtig tot honderd jongeren vallen uiteen als wij een linie vormen en de groep van het meisje afzonderen. Door de komst van de hondengeleiders keert de rust terug in de wijk en het meisje wordt naar haar moeder gebracht.

Aan het eind van de dienst zeg ik tegen mijn collega’s dat ik trots op ze ben en verwijs naar de schoonheid van ons vak. De agent die beschermt en troost, de wapenstok oppakt en ook weer doortastend is. Dat kwam vannacht allemaal aan de orde. Om daar met je neus tussen en bovenop te mogen staan, is prachtig. Ik word de volgende dag wakker met een glimlach op mijn gezicht.