Blog: Het 'niet pluis' gevoel

Als ik het politiebureau binnenga, zie ik een vrouw op de trap zitten. Ik groet haar, maar ze zegt niks terug.

Ik vraag aan mijn collega’s waarom er een dame buiten zit. De collega’s vertellen me dat ze eerder op de dag een vreemde melding kregen. Ter plekke kregen ze het gevoel dat er iets met de vrouw aan de hand was. Ze konden er niet precies de vinger op leggen, maar ze dachten aan iets met mensenhandel. Dus hadden ze haar, met een slimme list, meegenomen naar het politiebureau om daar rustig met haar te kunnen praten.

Helaas lijkt de dame mijn mannelijke collega’s niet te vertrouwen. Ze laat wel wat dingetjes los, maar eigenlijk nét niet genoeg. Verschillende telefoontjes naar specialistische afdelingen leveren niets op, maar ze willen haar ook niet zomaar terugbrengen.
Ik bied aan om een poging te wagen en met haar in gesprek te gaan. Voor veel vrouwen praat het toch gemakkelijker met een andere vrouw.

Als eerste bied ik de dame op de trap een sigaretje aan. Samen roken we er een en daar zie ik, door de tranen heen, een glimlach verschijnen op haar gezicht. Stukje bij beetje begint ze me wat dingetjes te vertellen, kleine brokjes van een heftig verhaal. En dan ineens zegt ze dat ze me vertrouwt en vertelt ze me een verhaal dat me ontzettend raakt.

Hoeveel ellende kan een mens meemaken? Ik twijfel geen moment aan haar verhaal. Uitbuiting, prostitutie, mishandelingen en drugsverslavingen. Deze dame heeft geen eigen huis, bijna geen eigen bezit, maar ze is wel het bezit van iemand en wordt ook als zodanig behandeld. Ik zie de angst bij haar, ze is constant op zoek of ze in de gaten wordt gehouden. Ze vraagt me meerdere keren om te kijken of niemand haar buiten staat op te wachten.

Uiteindelijk krijg ik haar zover dat ze bereid is om aangifte te doen. Ik bel opnieuw met de specialistische afdelingen en ditmaal hebben ze genoeg om door te kunnen pakken. Onze eerste zorg is om de dame in veiligheid te brengen, ver weg van haar belager. Helaas kunnen we haar spullen niet ophalen, maar ze lijkt in te zien dat haar veiligheid nu belangrijker is.

Ik draag de vrouw over aan mijn collega’s van het Team Mensenhandel, die haar naar een veilige plek zullen brengen. Ze kijkt me nog een keer aan en bedankt me. Ik wens haar het allerbeste en hoop van harte dat ze zich sterk kan houden.

Enkele uren later loopt mijn dienst bijna ten einde. De collega’s van de nachtdienst controleren een auto en vragen mij of ik even wil aansluiten.

En wie zie ik in de auto zitten, bij haar belager? Jawel, de dame die op de trap zat.
Collega’s halen de man bij haar weg zodat ik even met haar kan praten. Ik vraag haar wat ze nou aan het doen is en waarom ze weer bij hem is. De dame komt over alsof ze zwaar onder invloed is van iets. Ze had drugs nodig, zegt ze. En hij kan haar dat leveren. Blijkbaar zijn drugs voor haar belangrijker dan veiligheid.
Ik bel weer met het Team Mensenhandel en zij vertellen me dat ze helaas niets kunnen doen. De dame was al bij een safehouse, een veilige opvangplek, maar daar kan niemand haar verplichten om te blijven. Ik word boos op de dame en smeek haar om voor zichzelf te kiezen, maar ze geeft niets toe. Ze wil met rust gelaten worden zegt ze.

Met een zwaar gevoel geef ik de collega’s een seintje dat de man weer naar zijn auto kan. We moeten ze laten gaan. Hoe moeilijk dat ook is. Ik hoop dat de dame ooit de stap kan maken om bij deze man weg te gaan. En mocht ze daarbij hulp nodig hebben, dan gaan we die zeker aan haar geven.