Blog: Klopjacht op de begraafplaats

Samen met mijn collega sluit ik aan bij een zoektocht naar inbrekers. Ze zijn ontsnapt na een inbraak in een woning. Midden in de donkere nacht zijn ze een begraafplaats op gevlucht. Een ware klopjacht begint op de inbrekers en natuurlijk doen wij mee. Een snelle blik op de kaart van mijn telefoon laat zien dat de inbrekers een verkeerde plek hebben uitgekozen om zich te verstoppen. Rondom de begraafplaats ligt alleen maar water. Ik maak me klaar voor een heterdaadje!

Met de auto volgen wij een zandpad op de begraafplaats. Alle schijnwerpers staan aan op de politieauto, er ontstaat een spookachtig geheel. Door hoge grafzerken doemen veel schaduwen op. Tussen de zerken lopen meerdere collega’s die met hun zaklampen zoeken. Jammer genoeg zijn de hondengeleiders er niet, want met de hond is zoeken een stuk eenvoudiger.

Wij zijn erg stil en eerlijk gezegd heb ik een beetje kippenvel omdat ik het zo spannend vind ’s nachts tussen die graven. Langzaam rijden we door met alle vier de ramen geopend, om maximaal het geluid van buiten op te vangen. Wij zien niets, je kunt je natuurlijk overal verstoppen. Ineens hoor ik een vreemd geluid en gebaar naar mijn collega dat er iets rechts van ons zit.

Langzaam glijden wij uit de auto. Met een speciale knop kunnen wij de motor aan laten en toch de auto afsluiten. We lopen langzaam over het zandpad terug en proberen geen geluid te maken. Ik krijg de kriebels. Zo’n held ben ik nu ook weer niet op de donkere begraafplaats midden in de nacht. Ik oriënteer me op mijn voeten die het zandpad voelen.

Ik moet me herpakken. Stap voor stap loop ik geluidloos het pad af. Dan opeens een geluid, meer een soort zucht. Vermoedelijk zijn de inbrekers dichtbij en hebben ze zich naast het pad voor ons verstopt. Opeens schiet ik in de lach. Ik ben bang, maar jullie banger. Ooh, die ga ik laten schrikken. Ik sluip dichter naar de plek waar het geluid vandaan kwam. Met mijn voeten probeer ik nog steeds het zandpad te volgen. Het is zo donker.

Dan schreeuw ik zo hard als ik kan het donker in. ‘Politie! Geef je over! Je bent aangehouden! Liggen op de grond.’ Ik klik mijn zaklamp aan en zie dat twee mannen zich verschanst hebben aan de waterkant. Meteen grijpen we de twee vast. Ze vallen hevig geschrokken voor mijn voeten op de grond. Eentje ligt zelfs midden in een modderplas. Ik doe mijn best om niet te lachen, hij ziet er niet uit.

We slaan de mannen in de boeien en ze worden overgebracht naar het cellencomplex. Ondertussen staan wij daar helemaal alleen met onze politieauto verderop. Waar kwam het geluid vandaan dat de inbrekers verraden had? Het was zo’n heldere zucht. Misschien dat toch één van de dwalende geesten ooit slachtoffer is geweest van een woninginbraak en ons nu een seintje gaf? Of wie weet wel een oud-collega die er vanuit het hiernamaals even was om ons te helpen. In ieder geval bedankt!