Blog: Let op de schoenen

Als wijkagent timmerde ik behoorlijk aan de weg. Ik had al vrij snel een goede connectie met veel wijkbewoners. In de avonduren van de ‘donkere dagen’ trok ik met een groepje bewoners de wijk in. We liepen langs de huizen en waren vooral alert op woningen waar geen licht brandde. De kans op inbraak is groter als de bewoners niet thuis zijn.  

Als we weer zo’n woning hadden aangetroffen, liep ik met ongeveer vier wijkbewoners om het huis en keken we naar het hang-en-sluitwerk. Als daar iets aan mankeerde, deed ik een briefje in de brievenbus. Met de mededeling dat de wijkagent langs was geweest en dat de woning, op het moment van de controle, er verlaten uitzag. Voor inbrekers een teken om de woning “te bezoeken”. Nuttige tips over verlichting, het sluiten van ramen of ondeugdelijk hang- en sluitwerk werden op het briefje meegegeven. Daarna ging ik op een later moment bij mijn wijkbewoner langs om de situatie te bespreken.

Ik kreeg veel medewerking van de gemeente waar ik werkzaam was. Zo leerde ik de wijkbewoners om verdachte personen aan te spreken. Als iemand zich verdacht ophield, zouden ze bijvoorbeeld kunnen vragen; “Goh, ik spreek u aan omdat u mij de indruk geeft dat u iets zoekt. Kan ik u ergens mee helpen?” Hoe onschuldig. Vaak had iemand een passend antwoord klaar en bleek er niets aan de hand. Als het antwoord er een beetje twijfelachtig uit kwam en de persoon direct het “hazenpad” koos dan werd zijn signalement doorgebeld naar de politie en ontving ik een fotootje of een appje.

Er werd gekeken naar de lengte, het postuur en de haardracht van de verdachte persoon, maar ook naar de kleding. Vaak hebben inbrekers een rugtas bij zich waar reservekleding inzit, zodat ze kleding kunnen wisselen. Daardoor worden ze minder snel herkend. Eén tip stond voorop: “Let vooral op de schoenen” want het kost te veel tijd om deze te verwisselen. En in een rugtas nemen ze te veel ruimte in. En het werkte!

De oplettendheid van mijn buurtbewoners voor de schoenen zorgde ervoor dat de acht inbraken in de eerste vijf maanden daalden naar nul in de zeven maanden erna. Trots was ik op mijn buurtpreventievereniging die spontaan mijn naam had gekregen namelijk BPV Bart. Ik ben al jaren geen wijkagent meer, maar BPV Bart bestaat nog steeds.