Blog: Lievelingspop

De deur van de ingang van het politiebureau gaat open, maar ik zie niemand. Het is rustig, dus ik verwacht ieder moment een grap van mijn collega’s. Totdat ik twee staartjes zie bewegen voor de balie die kordaat naar het midden lopen. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt.

Ik kijk over de balie en zie twee brutale ogen die mij doordringend aankijken. Het is een kleine dame die meteen begint te praten: ‘Dag meneer de politie. Ik ben iets kwijt. Mijn vader zegt dat ik beter op mijn spullen moet letten, maar hij kan zelf ook nooit iets vinden.’ Ik word gegrepen door de manier waarop ze staat te vertellen. Zo voor die hoge balie is het niet zo handig praten. Ik nodig haar uit om binnen haar verhaal te vertellen.

Ze blijkt haar lievelingspop kwijt te zijn en geeft een uitgebreide omschrijving. Ondertussen zoekt mijn collega op het internet naar de pop. ‘Ja, die is het’, roept ze als ze de website van de speelgoedwinkel ziet. ‘Heeft iemand hem gevonden?’

Ze woont tegenover het bureau, dat maakt de stap waarschijnlijk kleiner om even binnen te lopen. Ik wil weten of haar ouders weten dat ze bij ons is. ‘Natuurlijk, ik heb gezegd dat ik naar de politie ging.’ Toch maar even checken en nabellen. Haar moeder moet lachen aan de lijn. Ze heeft haar gevolgd vanuit huis en zag dat ze naar binnen stapte. ‘Ja, het is me er eentje hoor, maar die pop is haar alles.’

In ons systeem staat dat er geen pop is binnengebracht. Op de website van de gemeente kunnen wij ook niets vinden. Wat moeten we? Deze dame heeft haar zinnen gezet op een oplossing. Ik vertel dat wij ook lieve vriendjes hebben die op zoek zijn naar een kameraadje. Haar hoofd gaat een beetje scheef staan, maar er lijkt interesse te ontstaan.

Ondertussen tovert mijn collega een politiebeertje uit het folie. Een glimlach verschijnt op haar gezicht. ‘Mag ik die hebben?’ Ik zie dat ze helemaal verbaasd is dat de politie speelgoedbeertjes heeft. Ze omhelst hem alsof ze hem nooit meer gaat loslaten. Volgens mij vindt ze het prachtig bij ons, ze zit heerlijk te draaien op een bureaustoel en het beertje is haar grote vriend.

Dan komt het moment dat we terug moeten naar ons werk. Ik loop met haar mee en geef haar over aan haar moeder. ‘Ze hebben haar niet’, zegt het meisje lichtelijk geïrriteerd. Maar dan verschijnt een prachtige glimlach en ze laat het beertje zien. Wij nemen afstand en lopen naar ons dienstvoertuig. Terwijl ik ga zitten, kijk ik naar een pop die op het dashboard van onze auto ligt. Wij beginnen te lachen, een heerlijk gevoel overvalt mij en ik zie dat mijn collega het ook heeft.

Wij herkennen de pop en zijn blij dat deze ‘zaak’ ook weer is opgelost. We lopen zelfs een beetje versneld naar de deur van de woning. Een man doet open. Als hij zijn dochtertje roept, zie ik dat ze ons herkent en nieuwsgierig naar ons kijkt. Ze heeft het politiebeertje nog steeds vast en dan ziet ze haar pop. Een glimlach van oor tot oor verschijnt. Ze klemt de pop samen met het beertje vast. Dan kijkt ze op naar haar vader. ‘Zie je wel dat het goed is dat ik het aan de politie heb gevraagd.’ Op dat moment voelde ik het ook, ik hoop dat haar vertrouwen in de politie voor altijd zal blijven bestaan.