Blog: Pindanootjes

Op mijn vrije dag loop ik in het zonnetje langs een park. Het is druk, met zowel jonge als oude mensen. Een jongedame loopt op mij af met een aangelijnde hond. Ik schat haar niet veel ouder dan twintig.

Ze verdwijnt heel even uit mijn gezichtsveld, omdat ik naar iets anders kijk. Daarna passeert zij mij met snelle stappen. In een flits zie ik dat zij erg terneergeslagen is. Ze kijkt verdrietig naar beneden. Ik vraag mezelf af: ‘Is ze aan het huilen?’

Uit bezorgdheid draai ik mij om en vraag haar of alles in orde is. Ze blijft staan en barst in tranen uit. Ik loop naar haar toe, probeer haar te troosten en vraag haar waarom ze huilt. Huilend vertelt ze dat ze zojuist in het park is aangerand. Ik vind het zo’n heftig verhaal dat ik ondanks dat het mijn vrije dag is, meer wil meer weten over het incident en de verdachte.

Terwijl ze haar tranen wegveegt, vertelt ze dat ze kort daarvoor haar hond in het park had uitgelaten. Daarbij raakte zij in gesprek met een oudere man.  Ze is gewend met ouderen te praten, omdat ze dagelijks met ouderen werkt. Zij wilde alleen maar een praatje met de man, maar hij heeft andere bedoelingen en gaat te ver. De man begint haar te kussen en te betasten. Door dit alles raakt zij helemaal van slag. Ze slaat zich van hem los en loopt weg, het park uit.    

Nu staat ze voor mij, heftig te huilen en dat raakt mij enorm. Het is duidelijk dat ze ontredderd is en direct hulp nodig heeft. Ook vertelt zij dat de verdachte zittend op een bank in het park is achtergebleven. Ik leef met haar mee en wil haar helpen. Ik ben ook woedend op die man. Hoe durft hij haar aan te raken? Hij moet zijn handen thuishouden, aangehouden worden en wel meteen.

Ik toon de vrouw mijn legitimatiebewijs en zeg dat ik van de politie ben. Ik overleg met haar en neem contact op met de meldkamer. De vrouw belt ondertussen haar vader die onmiddellijk naar zijn dochter toekomt. Terwijl ik de meldkamer nog aan de lijn heb, komt mijn collega er al aan. Ik ken hem goed. Hij is een ervaren, betrokken collega, precies degene die het slachtoffer nodig heeft.

Kort daarna word ik door de meldkamer gebeld met de vraag of ik nog een aanvullend signalement heb van de verdachte. De vrouw doet haar hand open en ze heeft één pindanootje in haar hand. De oude man had blijkbaar nootjes bij zich en had haar er ook een paar gegeven. Op dat moment denk ik; ‘Hoeveel mensen zullen nu in het park rondlopen die nootjes bij zich hebben? Dat moet toch opvallen?’

Daarna neem ik afscheid van de vrouw en geef haar een knuffel. Ze is in goede handen en ik ga weer verder. Het park ligt op mijn route naar mijn huis. Ik loop er doorheen om te zien of ik de verdachte tegenkom, maar helaas. Ongeveer drie kwartier later word ik thuis opgebeld met het goede nieuws. De verdachte is aangehouden en raad eens wat hij bij zich had? Juist ja, die pindanootjes!