Blog: Reanimatie om niet te vergeten

Het is ongeveer half zes ’s ochtends en ik heb net twee verdachten voorgeleid op het hoofdbureau. Mijn dienst is nog niet afgelopen en ik rijd over de snelweg. De verwarming staat op ‘standje sauna’, omdat het zo ontzettend koud is buiten. Plotseling vraagt de meldkamer over de portofoon of ik even verderop kan kijken, er staat daar namelijk een vrachtwagen stil op de vluchtstrook.

Vrijwel direct zie ik de vrachtwagen staan. Hij heeft de middengeleider geraakt. Ik zet mijn auto op de vluchtstrook, loop naar de cabine en klim aan de bijrijderskant omhoog. Als ik in de cabine kijk zie ik niemand. Huh? Dat is vreemd, want ik ben ook niemand tegengekomen op de vluchtstrook. Ik kijk nogmaals goed door het raam naar binnen en dan zie ik ineens twee benen. Er ligt een man tussen de stoelen!

De deur zit op slot. Wat nu? Ik spring in één keer naar beneden en ren snel naar de bestuurderskant, waar de deur gelukkig wel opengaat. Ik voel of de man nog een hartslag heeft, maar dat is niet het geval. Voordat ik begin met reanimeren meld ik dat er met spoed een ambulance moet komen en versterking van collega’s. Daarna begin ik direct met reanimeren. Iedere seconde telt.

Reanimeren tussen twee stoelen in een vrachtwagencabine is niet echt gemakkelijk. Ik probeer de man op te tillen omdat ik hem naar buiten wil dragen, maar besef dat me dat in m’n eentje niet lukt. Ik verleg hem een beetje waardoor ik half boven op hem kan gaan zitten en ga snel verder met reanimeren. Doordat het slachtoffer de verwarming in de vrachtwagen ook op ‘standje sauna’ heeft staan, gutst het zweet van m’n voorhoofd.

Gelukkig arriveren de collega’s en ambulance snel. Rijstrook twee wordt afgezet, waarna we het slachtoffer uit de cabine tillen en op de vluchtstrook leggen. Mijn armen zijn uitgeput en de ambulancebroeders vervolgen de reanimatie. Na enkele minuten zegt een broeder dat zijn collega’s moeten stoppen: ‘Het slachtoffer ademt weer uit zichzelf.’ Gelukkig! Wat een opluchting.

De man wordt met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Wij zorgen ervoor dat de snelweg zo snel mogelijk wordt vrijgegeven. Andere collega’s gaan naar de familie van het slachtoffer om het nieuws mede te delen. Ik zet de melding op papier en rond mijn nachtdienst af.

Een paar dagen later neemt de familie contact met me op. Ze bedanken me voor mijn hulp. Enige tijd later maak ik daadwerkelijk kennis met de man en zijn familie. Dit is niet altijd gebruikelijk, maar voor mij was dit ook een bijzondere reanimatie. Het gevoel wat ik dan krijg is moeilijk op papier te zetten. De familie is mij zeer dankbaar, terwijl ik alleen maar heb gedaan wat iedereen zou doen.

Met de feestdagen, later dat jaar, krijg ik nog een kaartje van de familie. Dat kaartje staat nog steeds in mijn kastje op het werk, want ‘boeven vangen en mensen helpen’, daar doe ik het voor.