Ga naar content

Blog: Veel te aardig

politieauto

Het is een mooie, warme zomerdag. Via de ingang van het bureau zie ik een groepje jongens binnenkomen. Als ze voor de balie staan, waar ik op dat moment achter zit, vragen ze aan mijn collega of er een wijkagent aanwezig is. Ik raak met ze in gesprek, terwijl mijn collega voor ze gaat informeren. We maken grapjes over en weer en hebben de grootste lol. Het is belangrijk om met jongeren op een positieve manier in contact te zijn, vind ik.  Zodat ze geen drempelvrees hebben als ze ons nodig hebben.

Een van de jongens kijkt mij aandachtig en ernstig aan, tot hij op een gegeven moment vraagt:  ‘Weet u zeker dat u voor de politie werkt?’ Ik antwoord verbaasd: ‘Ja hoor, kijk maar ik draag het uniform.’ ‘Maar u bent zo aardig’, krijg ik vervolgens te horen. De verbazing in zijn stem is nogal groot. Oei, denk ik, wat is er met deze jongen gebeurd dat hij zo reageert? De jongens zien er niet typisch Nederlands uit, ze hebben duidelijk ouders met andere roots. Helaas is etnisch profileren op dit moment een veelbesproken onderwerp en ik vermoed dat hij het daarom zegt.

Ik zeg vervolgens met een knipoog: ‘Ook wij zijn bij de politie niet allemaal hetzelfde hè!’ Het duurt even voordat het kwartje valt. Een paar seconden later knikken ze instemmend met een kleine grinnik, omdat ze begrijpen waar ik naar verwijs. Op dat moment komt mijn collega terug en vertelt dat de wijkagent er niet is. Ze moeten een andere keer terugkomen. Vol enthousiasme zwaaien ze naar me terwijl ze het pand verlaten. Ik zwaai vrolijk terug en kijk alweer uit naar de volgende ontmoeting met deze jongens.

Een tijdje later loop ik buiten diensttijd een eettentje binnen. Aan een tafeltje zit een groepje jongens. Een van de jongens kijkt op en ik hoor hem zeggen: ‘Mevrouw! U werkt toch voor de politie hè?’ Ik kijk hem aan en zeg zacht, met een knipoog: ‘Ssst, ja, maar ik ben nu even undercover.' Waarschijnlijk is het een van de jongens, die eerder bij mij aan de balie heeft gestaan. Het enthousiasme waarmee hij mij begroet komt in ieder geval overeen.  Geen drempelvrees. Daar ben ik blij om.

Reageren

Reageren op dit politieverhaal? Vul het reactieformulier hieronder in. De reactie gaat naar de auteur, die eventueel contact opneemt.

  • Stap 1Invoeren(huidige stap)
  • Stap 2Controleren
  • Stap 3Verzenden

Stap 1: Invoeren

Jouw reactie
# tekens resterend