Blog: 'Wat heb ik verkeerde gedaan?'

Als wijkagent bekeek ik na een paar vrije dagen de dagrapporten op zoek naar incidenten die extra aandacht verdienen. Wijkbewoners die betrokken waren geweest bij een inbraak, een ernstige aanrijding, huiselijk geweld of dergelijke zaken konden rekenen op een bezoekje van mij.

Op een gegeven moment belde ik aan bij de eigenaar van een vrijstaande woning in mijn wijk. De woning was zeer luxe ingericht. Zowel aan het huis als aan de inrichting was veel tijd en geld besteed. Onder het genot van een kop koffie spraken we over de inbraak die had plaatsgevonden. Ik vroeg de man of hij al aangifte had gedaan, want die had ik nog niet gezien in het politiesysteem.

‘Ïk hoef geen aangifte te doen’, zei de man. ‘Ik weet wie de dader is’. Zo snel had ik nog nooit een inbraak opgelost maar ik begreep mijn wijkbewoner niet.

‘Het is mijn eigen zoon’, ging de man verder.

‘Kijk’, zei de man. ‘Mijn vrouw en ik zijn hardwerkende middenstanders. We werken 14 uur per dag. We hebben onze zoon alles gegeven. Hij hoefde maar een kik te geven of het werd voor hem gekocht. Het ontbrak hem aan niets.’

Hij vervolgde: ‘Voor mijn verjaardag heb ik een heel kostbaar horloge van mijn vrouw gekregen, dat ik op een speciale plek bewaarde. De inbreker is door het forceren van een klein dakraam op zolder binnengekomen, heeft zonder te zoeken het horloge weggenomen en is op dezelfde manier weer vertrokken. Niemand wist dat het zolderraam het zwakste punt van het huis was behalve mijn vrouw en mijn zoon. Niemand wist waar ik bijzondere spullen bewaarde, behalve mijn vrouw en zoon. Een inbreker breekt een raam of een deur open en gaat op zoek. Dat is niet gebeurd.’

De man slikt zijn emoties weg ik en blijf luisteren. Hij knippert met zijn ogen om zijn tranen te bedwingen. Zodra hij zich heeft herpakt, zegt hij: ‘Mijn zoon is tijdens zijn pubertijd verslaafd geraakt. Het ging slecht op school en hij ging met de verkeerde mensen om. We hebben hem een paar keer naar een afkickcentrum gestuurd maar iedere keer viel hij weer terug in zijn verslaving. Inmiddels is hij 23 jaar en ik weet niet meer wat ik moet doen. Hij heeft het horloge waarschijnlijk toch al verkocht voor drugs…. Weg….. Hij woont overal en nergens. Soms komt hij weken niet opdagen. Hij heeft geen sleutel meer van het huis, omdat er meerdere spullen waren verdwenen waarvoor hij verantwoordelijk was. Als hij op bezoek komt, is hij altijd welkom. Ik heb hem altijd alles gegeven. Wat heb ik verkeerd gedaan?’

Ik zeg hem niet hardop wat ik denk:  'Liefde, aandacht, warmte en betrokkenheid is niet te koop, dat is met geld niet te betalen’.