Blog: Zaak met een luchtje

Ik ben nog maar een paar maanden in dienst bij de politie, als we ’s avonds een melding krijgen van een inbraak in een bedrijfspand. Mijn collega’s en ik gaan er snel naartoe en zetten het terrein af. Opeens roept een collega dat er twee mannen over het terrein rennen. Hij legt uit dat we gaan omrijden, zodat wij straks vlak voor de vluchtende inbrekers uit komen. Op die manier rennen de inbrekers ons tegemoet. Dus wij in de dienstauto, snel naar de overzijde van het bedrijventerrein. Het terrein is niet erg groot en het grenst aan een weiland met daarin wat koeien.

Wij staan aan de rand van het weiland en moeten nu over het hekwerk heen springen. Na een meter of tien is het raak… Helaas, niet de inbrekers, maar wel een verse en vooral erg grote koeienvlaai. Mijn hemel wat komt er een hoop stront uit zo’n koe zeg. In die tijd droegen we nog niet de hoge dienstlaarzen zoals nu, maar lage of halfhoge dienstschoenen. Ik heb de lage dienstschoenen aan en voel de koude koeienstront mijn schoen insijpelen.

Inmiddels is ook de hondengeleider ter plaatste en de hond heeft er duidelijk zin in. Dan zien we vanuit de verte, in het beetje maanlicht dat er is, de inbrekers onze kant oprennen. Naarmate de hond dichter bij de inbrekers komt, proberen die steeds sneller weg te rennen. Op enig moment rennen de inbrekers onze kant op. Mijn collega rent ze tegemoet. Ineens een hoop gevloek. Hij blijkt languit in de koeienstront te zijn gevallen.

De inbrekers merken onze aanwezigheid nu ook op en rennen de andere kant op. Daar is een sloot, maar die horde kunnen de inbrekers wel nemen, denken ze. Ze maken een prachtige sprong die op het NK Fierljeppen niet zou misstaan. Helaas is deze sloot net te breed en beiden plonsen in het water. En dat betekent meteen het einde van hun vlucht. Iedereen die wel eens in een sloot is gevallen weet wat een lucht eraf komt. Ongekend hoe die twee inbrekers stinken.

We doen de inbrekers netjes de handboeien om en lopen richting de dienstauto. Daar staan we dan: twee verdachten compleet onder de stinkende modder, mijn collega die een mooie buikschuiver door de koeienvlaai heeft gemaakt en ikzelf met mijn doorweekte strontschoenen en -sokken. Uiteindelijk hebben we maar de bus laten komen, zodat we met zijn vieren achterin konden plaatsnemen. De bus is wat gemakkelijker schoon te maken dan een personenauto. Alle ramen werden geopend en zo ging het richting het bureau. Een stinkend geurspoor achterlatend…